Η Θεατρική Ομάδα ΠΛΑΤΑΓΗ παρουσιάζει για μία μοναδική βραδιά την Stand Up Tragedy “Μην Κλαις Ρε Γοργόνα” του Παναγιώτη Γκούβερη
Λίγα λόγια για το έργο:
Ένας νέος μοιράζει τα τελευταία φυλλάδια στις τελευταίες εισόδους. Πατάει κουδούνια, ανεβαίνει ασανσέρ και ονειρεύεται στον ακάλυπτο. Γιατί είναι τα τελευταία άραγε; Πότε τελειώνει το οκτάωρο; Πότε αρχίζει η ζωή;
Ένας καλοκάγαθος καπετάνιος αναρωτιέται για τη ζωή του. Τι να έφταιξε; Τι δεν έκανε καλά; Από μπροστά του περνάει μια γοργόνα, τον κοιτάει αδιάφορη. Κάτι του θυμίζει. Μήπως είναι η αδερφή του… Πόσο θα ήθελε να της μιλήσει! Γέλα καλή μου γοργόνα! Γέλα! Όπου να’ ναι θα κλαις! Γέλα όσο προλαβαίνεις!
Είναι όμως τα πράγματα έτσι όπως δείχνουν;
Τι είναι αυτό που ενώνει αυτούς τους τρεις;
Μην κλαις ρε γοργόνα, μοίρασε φυλλάδια αντί στεφάνων!
Η ιστορία μιας χώρας σχεδόν βυθισμένης,
..Μη γελάς, ρε γοργόνα. Μη γελάς!
Δύο ιστορίες, δύο τραύματα, δύο ήρωες που προσπαθούν να αντέξουν άλλη μια μέρα.
Σημείωμα συγγραφέα:
Όταν έγραφα τη γοργόνα δεν πονούσαν τα χέρια μου, δεν πονούσαν τα δάχτυλά μου από το τάκα τάκα του πληκτρολογίου. Πονούσαν τα πόδια μου. Έγραφα και χαλνούσαν οι σόλες των παπουτσιών μου. Περίεργο, αλλά έτσι είναι. Όταν γράφεις για ανθρώπους που μοιράζουν φυλλάδια, για γοργόνες με πληγωμένες ουρές και για μουλιασμένα κόκκινα παιδικά μπουφάν τα δάχτυλά σου ντρέπονται, μουδιάζουν. Ας είναι.
Το θέατρο είναι ωραίο πράγμα. Όσες φορές και να πνιγείς στη σκηνή, στο τέλος πάντα σε χειροκροτάνε. Μακάρι να’ ταν το Αιγαίο μονάχα μια σκηνή. Μακάρι.
Παναγιώτης Γκούβερης
Σημείωμα σκηνοθέτη:
Όταν έπεσε στα… δίχτυα μου, η Γοργόνα του Παναγιώτη Γκούβερη, σκέφτηκα πως σίγουρα δεν πρόκειται για αρχαία τραγωδία. Γιατί όμως με συγκλόνισε τόσο πολύ το κείμενο με αποτέλεσμα να το ανεβάσω;
Γιατί τότε αντιλήφθηκα πως πρόκειται για μία νέα τραγωδία. Γιατί ο “φυλλάδιος” των 2,90 ευρώ είναι η τραγωδία του σήμερα μα ακόμη ακόμη πιο μεγάλη τραγωδία του σήμερα είναι τα πνιγμένα προσφυγόπουλα.
Η θλίψη και η οργή για τη σύγχρονη τραγωδία αποτελούν τις κινητήριες δυνάμεις μου κι αφήνω στο θεατή να αποφασίσει για την κάθαρση.
Δημήτρης Κωνσταντινίδης
Όταν θα μας ρωτάνε τα παιδιά και τα εγγόνια μας πως ήταν η κρίση, εμείς μπορεί και να χαμογελάμε. Μπορεί να τους λέμε ότι δεν είχαμε να πληρώσουμε το ρεύμα, ότι μπαίναμε στο λεωφορείο χωρίς εισιτήριο και δεν ξέραμε τι να ψηφίσουμε. Μπορεί να τους λέμε ότι είχε κρύο και λογαριασμούς… Η “γοργόνα” είναι ένα συναξάρι της κρίσης. Είναι αυτό που θα πούμε σε αυτούς που θα ρωτήσουν για αυτά που περνάμε τα τελευταία δέκα χρόνια. Δυο μονόλογοι, με αφορμή την άδεια τσέπη και τις σφιχτές παλάμες.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Για το λόγο αυτό και επειδη εχει κουρασει το φαινομενο των ανωνυμων σχολιαστων τα σχόλια που θα αναρτουνται στο συγκεκριμένο blog θα είναι μόνο όσα φέρουν το όνομα του σχολιαστή. Ευχαριστουμε για την κατανόηση.
Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.