ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ε.Κ.Φ.: ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΦΟΥΓΚΡΑΣΤΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ

Συνέντευξη τύπου για ολα τα θέματα που απασχολούν την τοπική κοινωνία της Φλώρινας και κυρίως τους εργαζόμενους τους συνταξιουχους και τους ανεργους έδωσε το Σάββατο ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Φλώρινας Κωνσταντίνος Σιακος. Αναφερομενος στους στοχους του ΕΚΦ τονισε οτι "Από το δικό μας μικρό μετερίζι λοιπόν που λέγεται Φλώρινα θα κάνουμε την προσπάθειά μας για να αλλάξουμε στο μέτρο του δυνατού τα δεδομένα τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδο".

Ολόκληρη η συνέντευξη του κ. Σιακου:

<<Φίλες και φίλοι,

Πριν λίγους μήνες ξεκίνησε μια νέα συλλογική προσπάθεια στο Εργατικό Κέντρο Φλώρινας. Η αλλαγή της σύνθεσης του διοικητικού συμβουλίου σημαίνει για μας περισσότερες ευθύνες. Το νέο ΔΣ του Εργατικού πιάνει δουλειά σε μια εξαιρετικά δύσκολη και επικίνδυνη περίοδο για τον εργατικό κόσμο. Η εποχή όμως είναι δύσκολη και για τον ίδιο τον συνδικαλισμό και τους εκπροσώπους του. Από το δικό μας μικρό μετερίζι λοιπόν που λέγεται Φλώρινα θα κάνουμε την προσπάθειά μας για να αλλάξουμε στο μέτρο του δυνατού τα δεδομένα τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδο.Ως εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα και ως νέος άνθρωπος, θεωρώ εξαιρετικά σημαντική την ενασχόληση νέων με τον συνδικαλισμό. Το παρωχημένο μοντέλο του υπέρμετρα κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού έχει απαξιώσει την ίδια την υπόσταση των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Καλώς ή κακώς είναι εντελώς διαφορετικά τα εργασιακά δεδομένα ανάμεσα στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα και στον σκληρά δοκιμαζόμενο από την ισοπέδηση των μισθών και τις απολύσεις ιδιωτικό τομέα που άλλωστε πάντα ήταν στο περιθώριο. Είμαι βέβαιος ότι όποιος έχει απασχοληθεί έστω και μία μέρα στον ιδιωτικό τομέα μπορεί να αντιληφθεί την διαφορετική ποιότητα εργασίας και το ότι τα εργασιακά δικαιώματα περιορίζονται σημαντικά. Έχουμε μπροστά μας μια ζοφερή πραγματικότητα με τεράστια ανεργία, μαύρη ανασφάλιστη απασχόληση και αποσάθρωση των εργασιακών δικαιωμάτων. Κανένας σε αυτόν τον χώρο που θέλει να λέγεται συνδικαλιστικός δεν πρέπει να εφησυχάζει. Αν δεν μπορέσουμε ως κοινωνία να σώσουμε έστω και μία θέση εργασίας θα θεωρηθούμε αποτυχημένοι. Όπως αποτυχημένοι θα θεωρηθούμε και αν δεν βρούμε τρόπο να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας.
Ως νέος πρόεδρος αλλά και ως νέος άνθρωπος έχω τόσο εγώ όσο όλο το νέο ΔΣ το χρέος να ξανακερδίσουμε την χαμένη εμπιστοσύνη των συμπολιτών μας απέναντι στον υγιή συνδικαλισμό. Και αυτό δεν είναι ένα μεγαλόπνοο σχέδιο. Μπορεί να γίνει με απλά και σταθερά βήματα.
Το βασικό που θέλουμε να πετύχουμε είναι να αρχίσουμε να επικοινωνούμε και πάλι με τον κόσμο. Με εργαζόμενους και ανέργους. Με δυσαρεστημένους αλλά και με ευχαριστημένους εργαζόμενους. Το πρώτο βήμα, λοιπόν, είναι να αφουγκραστούμε τα προβλήματα. Ζητάμε από όλους εργαζόμενους, ανέργους, δημοσιογράφους, φορείς αλλά και από όλους τους πολίτες να συμμετάσχουν σε έναν γόνιμο διάλογο μαζί μας μέσω της ανανεωμένης ιστοσελίδας μας, των social media αλλά και απευθείας με μας τους ίδιους. Αν καταφέρουμε να καταγράψουμε τα πραγματικά προβλήματα θα μπορέσουμε να τα λύσουμε με συλλογική προσπάθεια.  Στο έλλειμμα εμπιστοσύνης του κόσμου απέναντι στον υγιή συνδικαλισμό έχει συμβάλλει και η ίδια αυτή νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια μέσω των μνημονίων. Αυτή η πολιτική χτυπάει διαρκώς τον συνδικαλισμό σαν αυτός να είναι ο μοναδικός υπαίτιος για την καταστροφή της χώρας. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνηµα διέρχεται µια βαθειά δοµική κρίση, η οποία οξύνθηκε λόγω των µνηµονίων και των εκατοντάδων εφαρμοστικών τους νόμων. Τα σηµαντικότερα από τα προβλήµατα που ανακύπτουν έχουν τις ρίζες τους αφενός, στις διαχρονικές ιδιαιτερότητες που χαρακτηρίζουν το ελληνικό µοντέλο συλλογικής οργάνωσης των εργαζοµένων και αφετέρου, στις αδυναµίες που εµφανίζονται σήµερα στις προσπάθειες εκσυγχρονισµού του. Το συνδικαλιστικό κίνηµα στην Ελλάδα αν και θα έπρεπε χρονικά να διέρχεται σήµερα την πρώτη φάση ενηλικίωσής του, αν ληφθεί υπόψη η καθυστερηµένη χρονικά εµφάνιση και ανάπτυξή του, αντιθέτως οδηγείται με σταθερά βήματα στον εκμηδενισμό. Η απόλυτη κυριαρχία του δηµόσιου τοµέα, στενού και ευρύτερου, που εκπροσωπεί το 55% των συνδικαλισµένων, ενώ εκπροσωπεί μόνο το 34% της µισθωτής απασχόλησης, είναι απόρροια εργασιακής ασφάλειας, αλλά και των πελατειακών λογικών που ευδοκιµούν στο εσωτερικό του>>.




Επίσης, η απουσία συλλογικής εκπροσώπησης της εργασίας στο 98% των επιχειρήσεων του ιδιωτικού τοµέα είναι από την µια, δείγµα σοβαρής ανεπάρκειας του νοµοθετικού πλαισίου που καθορίζει την εσωτερική ζωή