ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΔΑΣΚΑΛΑ...

Βροχερό απόγευμα Κυριακής. Γυρνώντας από την πορεία το μάτι μου «πέφτει» πάνω στην κολόνα σε μια αναγγελία θανάτου. Πλησιάζοντας βλέπω το όνομα της εκλιπούσας. Ευγενία Κωτσοπούλου, Δασκάλα. Η δασκάλα μου! Η αγαπημένη μου Δασκάλα! Κάτι έσπασε μέσα μου. Δεν ξέρω γιατί αλλά ακόμα και σήμερα πιστεύω πως κάποιοι άνθρωποι δεν πρέπει να πεθαίνουν, πρέπει να είναι… αθάνατοι. Οι γονείς μας, άλλα αγαπημένα μας πρόσωπα, οι δάσκαλοι μας… Ίσως επειδή όλοι αυτοί είναι κομμάτια της παιδικής μας ηλικίας και αν τους χάσουμε είναι σαν να χάνονται αυτόματα και οι «αποδείξεις», τα τεκμήρια, των όμορφων παιδικών μας χρόνων. Γύρισα σπίτι βαρύθυμος. Πήρα μολύβι και χαρτί και άρχισα βιαστικά να γράφω ότι μπορούσα, για να προλάβω να χαιρετήσω την αγαπημένη μου Δασκάλα. Προσπαθούσα να ανασύρω από το συρτάρι της μνήμης μου αναμνήσεις, συναισθήματα και όμορφες στιγμές από τα πρώτα σχολικά μου χρόνια. Στην προσπάθεια μου αυτή, πολλές φορές βούρκωσα. Όπως και όσο μπόρεσα λοιπόν…
Αγαπημένη μου Δασκάλα, Κυρία Ευγενία. Οι αναμνήσεις μου μαζί σας, αμέτρητες. Ήσασταν μια από τις πιο αγαπημένες δασκάλες που πέρασαν ποτέ από το σχολείο μας. Θυμάμαι τα πάντα από εσάς. Θυμάμαι την προπαίδεια που μας μαθαίνατε. Θυμάμαι που επιμένατε να κάνουμε καθαρά και ωραία γράμματα. Θυμάμαι τις χειροτεχνίες και τις εκδρομές. Θυμάμαι το περήφανο, επιβλητικό σας περπάτημα. Θυμάμαι τον τρόπο που μας χαϊδεύατε και πως μας σφίγγατε στην αγκαλιά σας. Θυμάμαι το σπίτι όπου μένατε και τον περιποιημένο, γεμάτο λουλούδια, κήπο σας. Ναι! Θυμάμαι και το σπίτι σας. Ερχόμασταν και στο σπίτι σας, γιατί ήμασταν σαν παιδιά σας. Έτσι μας μάθατε και έτσι νοιώθαμε. Αργότερα, λίγο γερασμένη και περισσότερο ταλαιπωρημένη από τα πόδια σας, πελάτισσα στο μανάβικο, μου φερόσασταν και μου μιλούσατε σαν να ήμουν ακόμα ο μικρός μαθητής σας. Μου άρεζε! Με γκρίζα μαλλιά εγώ κι εσείς μου ζητούσατε να σας βαστάξω ή να σας κουβαλήσω τα ψώνια, με τον ίδιο και απαράλλαχτο τρόπο που μου μιλούσατε όταν ήμουν μαθητή σας. Άθελα σας με κάνατε να νοιώθω και πάλι παιδί. Και πάλι μαθητούδι. Υπάρχει άραγε καλύτερο συναίσθημα από αυτό για κάποιον ενήλικα; Τον τελευταίο καιρό προφανώς «δεν βάσταγαν τα ρημάδια τα πόδια», για να βγείτε. (Έτσι μου είχατε πει την τελευταία φορά). Άκουγα για τα προβλήματα υγείας σας από τους δικούς σας ανθρώπους. Είχα να σας δω πολύ καιρό. Σας θυμόμουν όμως πάντα. Κι εγώ και οι άλλοι μαθητές σας. Σας θυμηθήκαμε έντονα στην συνάντηση του περασμένου καλοκαιριού. Θυμηθήκαμε «την κυρία Ευγενία», έτσι χωρίς επίθετο, όπως θυμόμαστε τους δικούς μας κοντινούς και αγαπημένους ανθρώπους. Με το μικρό τους όνομα.
Κυρία Ευγενία. Η μορφή σας και το γέλιο σας, η φωνή σας δε θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν στην καρδιά μου. Κρατώ βαθιά μέσα μου όλα εκείνα που μας διδάξατε με την στάση σας, το ήθος σας, την αξιοπρέπεια σας και την σοφία σας. Ας αναπαυτεί η ψυχή σας και είμαι βέβαιος πως θα συνεχίσετε να κάνετε αυτό που κάνατε πάντα ακόμα κι από εκεί ψηλά που θα βρίσκεστε, να μας μαθαίνετε και να μας προσέχετε.
Αντίο αγαπημένη μου Δασκάλα, αντίο Κυρία Ευγενία και καλό Παράδεισο
Ο μαθητής σου, Μιχάλης Χάτζιος
Φλώρινα, 11-2-2018 Ένα βροχερό και θλιμμένο απόγευμα Κυριακής